Terug naar het begin 

Twee jaar geleden liep ik stage in IJsland, bij de walvissen. Ik had een geweldige tijd daar, maar de boten die gebruikt werden voor het onderzoek waren tevens de boten voor de toeristen. Een interessante ervaring, maar je kwam daardoor niet echt dichtbij het water. Het bleef raar om zo dichtbij de walvissen te zijn en toch zo ver weg. 

Dat gevoel verdween toen we ergens in de derde of vierde maand van mijn stage kennismaakten met de crew van een zeilschip in de haven. Ze waren helemaal vanuit Noorwegen hierheen gekomen om onderzoek te doen naar microplastics in de zee. Daarnaast gingen ze regelmatig het water op om de walvissen te bestuderen en zouden ze een aantal weken bij ons in de haven blijven. 

Na een aantal dagen gezellig te hebben gekletst vroeg de kapitein/eigenaar of wij een dag mee zouden willen met de zeilboot. Een kans die we natuurlijk niet aan ons voorbij lieten gaan! Die dag zagen we een blauwe vinvis, het grootste dier op aarde, op nog geen 10 meter afstand van onze boot. Een ervaring die niet in woorden te omschrijven valt. 

Het gevoel bleef 

Die dagen erna wilde ik het liefst weer op de zeilboot. Het gaf zo'n intens gevoel van vrijheid en van avontuur. Ik wilde niet in de baai blijven, maar juist ook de wateren daarbuiten ontdekken, kijken welke walvissen en zeevogels daar zouden leven, hoe het leven op het water me zou bevallen. Helaas bleef die dag uit en stopte ik dat gevoel van verlangen weg, met de hoop ooit een expeditie op die zeilboot mee te mogen maken. 

Andere opties 

Ergens in de afgelopen twee jaar meldde ik me aan voor een facebookgroep over boten en ‘crew gezocht’. Ik heb nog steeds geen idee hoe ik erbij kwam, maar het was een groep waar ik regelmatig keek naar de oproepjes en waarbij iedereen dat gevoel van verlangen terugkwam. Echter, alle oproepen voor ‘crew wanted’ speelden zich af in de Cariben en waren dus niet voor mij geschikt. 

Totdat ik ongeveer een week terug een bericht naar voren zag komen over een reis van Nederland naar Noorwegen. Het was al 20 uur geleden geplaatst, dus inmiddels waren er al 75 reacties te zien op dat bericht. Het was een gok, een minieme kans, maar toch besloot ik een berichtje te sturen om te kijken welke kansen er waren. 

Dat het zo snel zou gaan en dat ik binnen een uur het ja-woord zou geven tegen een reis die een maand zou duren en die al binnen een maand plaats zou vinden had ik nooit verwacht. Ik was helemaal niet iemand die impulsief was, die dingen deed zonder na te denken of dingen deed zonder haar planning te checken. En toch weet ik dat die afgelopen twee jaar een voorbode zijn geweest van dit moment, waarop ik met vijf onbekende andere mensen een zeilboot zal betreden om naar Noorwegen te reizen en terug. 

Ik kan het nog steeds amper bevatten als ik er nu aan denk. Binnen twee weken zal ik deelnemen aan de Young Lady Business Academy, waar ik al eerder over schreef om vervolgens mijn spullen te pakken en voor een maand ‘van de aardbodem te verdwijnen’ en te gaan zeilen op zee. Op ZEE! Ik kan het echt niet geloven, maar het is toch echt zo. Ik laat weer van me horen als ik aan wal ben!